Duygu, sevgi, hoşgörü ve gönül dünyası zengin olan Türk insanıyla bütünleşen âşıklık geleneği, Türklerin yaşadığı coğrafyalardan başka hiçbir ülkenin bahçesinde yeşermemiştir. Bu sadece Türk milletine özgü bir gelenektir. Beşikte annenin dudağında ninni, kadınların dilinde mani, elini kulağına koyduklarında türkü, kahramanlık duygularında koçaklama, yakınlarının ya da sevdiklerini ölümünde ağıt olarak gönüllerden
Osmanlı padişahları içinde Fatih Sultan Mehmet’in ayrı bir yeri vardır. O, hoşgörüsü ve farklı kültürlere karşı saygısıyla ünlenmiştir. Fatih Sultan Mehmet, devlet yönetiminde hiçbir grup ve kişiye ayrıcalık tanımamıştır. Ayrıca devlet idaresinde cemaat ve tarikatlara asla alan açmamış, yaşamı boyunca bu cemaat ve tarikatlara mesafeli davranmıştır. Fatih Sultan Mehmet dönemine
İmparatorluk süreci yaşamış hemen bütün devletlerin parçalanmalarından sonra, kurulan yeni devlet sınırları içinde çok çeşitli etnik grupların kalması kaçınılmazdır. Bu durum İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin gibi birçok ulus için de aynıdır. Nitekim bu ulusların günümüzde yaşadıkları topraklarında da nüfuslarının bir kısmı, farklı etnik yapıdaki yurttaşlarıdır. Ülkemizde de böyledir. Osmanlı
I.Dünya Savaşı’nda dedeleri Çanakkale’de savaşmasalardı ne Türklerin Anzaklardan, ne de Anzakların Türklerden haberi olurdu. Çanakkale Savaşı, Türkler için modern ulus olma yolunu açan önemli bir savunma savaşı olmasının yanında mertlik ve yiğitliğin savaşırken bile terk edilmeyen erdemlerinin sergilendiği tarihin tanık olduğu eşsiz olaylardan biridir. Savaşın acımasızlığına paralel olarak insanlık erdemlerinin
Organizmaların biyolojik yapısını her zaman hayranlıkla izlerim. Milyarlarca canlı hücreden oluşan olağanüstü yapılardır organizmalar. Bu canlı hücrelerin yaşaması için, içinde su, besin, oksijen ve koruyucu antikorların bulunduğu muhteşem bir sıvı olan kan, özel yollarla bütün vücuttaki hücrelere yayılır. Kanın dolaştığı bu yollara damar denir. Damar, bütün canlılar için önemlidir. Bu
Osmanlı tarihinde, tarih kitaplarında pek fazla üzerinde durulmadığı için çoğumuzun bilmediği bir dönem vardır. Kurucusunun adı ile anılır: Kadızadeliler Hareketi. 17. Yüzyılın ilk çeyreğinde bu hareket nedeniyle İstanbul halkı bir dini tartışma yüzünden ikiye bölündü… Türk tarihinin en tutucu dini hareketi olan Kadızadeler “Dinde yoktur” diye birden fazla minaresi olan
Tarihimiz, üzücü olayların yanı sıra, kıvanç verici olaylarla da doludur. Dünyada ve ülkemizdeki siyasal yaşamın içinde yüzdüğü bulanıklığın durumunu ibretle izliyoruz. Dünü unutup inkâr ederek bir yere varılacağını sananlar ne kadar da artmış! Cumhuriyetin getirdiği kazanımlar nasıl da unutulmuş! Günümüzde, yazılı ve görsel basında çoğalmış, kalemlerini satmış,
Kimlik dediğimiz olgu, “Ben kimim?” sorusuna kişinin verdiği cevapların toplamıdır. İnsanlar, “Ben kimim?” sorusuna sadece bireysel kimlik açısından cevap vermez. Bu soruya verilebilecek cevaplar da birçok açıdan kendi içinde sınıflandırılabilir. İnsan yavrusu bir ailenin içine, bir kültürün içine doğar. Bu henüz yürümeyi, konuşmayı bilmeyen ve tamamen bakıma muhtaç yavru, kimliğini
Osmanlı Devleti’nde Köprülüler devrinin önemli bir yeri vardır. Çünkü bu devirde özellikle Anadolu Türkmenleri kendilerine karşı uzun bir zamandır süregelen baskılardan büyük ölçüde kurtulmuş, kendilerini daha özgür hissetmişlerdir. Kuyucu Murat Paşa ve IV. Murat dönemlerinde Alevi Türkmenlere karşı yapılan baskı ve önyargılar Köprülüler devrinde son bulmuştur. Bu nedenle de kimi
Rüstem Paşa, Osmanlı tarihinde rüşvet ve iltimasın, devleti soymanın, her türlü hile ve desisenin olağanlaşmasının sembolü sayılır. Damat Rüstem Paşa Kanuni Sultan Süleyman’ın saltanatı döneminde 28 Kasım 1544 -6 Ekim 1553 ve 29 Eylül 1555-10 Temmuz 1561 tarihleri arasında sadrazamlık yapmış Osmanlı devlet adamıdır. Rüstem Paşa, yaklaşık 1500 yılında Boşnak
16. yüzyıl sonları ve 17. yüzyıl başlarında cereyan eden Büyük Kaçgun Döneminde Anadolu’da Alevi Türkmen kıyımı ile ünlenmiş Osmanlı Sadrazamı Kuyucu Murat Paşa, Hırvat asıllı bir devşirmedir. O da her devşirme gibi çocukluğunda seçime tabi tutulmuş, özel olarak yetiştirilmeye alınan insanlardan birisidir. Önce Enderun mektebine girmiş, oradan çıkmasından sonra da
Yukarıdaki mahlaslar, Kanuni Sultan Süleyman ve boğdurarak öldürttüğü oğlu Şehzade Mustafa’ya aittir. Osmanlı padişahları ve şehzadelerinin önemli bir kısmı şairdi. Değişik adlar kullanarak şiirler yazarlardı. Kullandıkları bu takma adlara da “Mahlas” denirdi. Fatih Sultan Mehmet’in Avni, II. Beyazıt’ın Adli, Genç Osman’ın Farisi, IV. Murat’ın Muradi, III. Selim’in İlhami mahlaslarıyla şiirler
İslam aleminde birçok konuda ortaya atılan fikirlerin bilimsel bir analizini yapmak zordur. Çünkü hemen her konuda yapılan tartışmalarda kritik yapan kişi ya da kişiler, olaylara kendi düşünsel perspektiflerinin doğrultusunda sübjektif değerlendirme yapmışlardır. Bu değerlendirmelerin dışında kalan görüşler, kendilerini ifade edecek bir iklim bulamamışlardır. Bu durum, İslam âleminin genel bir hastalığı olarak
Tarihsel süreç içinde “Abdal” adının değişik çağrışımlarına rastlanmaktadır. 12. ve 14. yüzyıllarda İran’da yazılmış metinlerde, Abdal kelimesi “derviş, sûfî” anlamını taşırken, 15. yüzyıldan itibaren devlette resmi mezhep haline gelen Sünnilik anlayışının bir sonucu olarak dervişlik ile avareliği birbirine karıştıranlar, Abdal kelimesine “divane, meczub” diyerek horlanan bir mana yüklemişler ve giderek
Alevilerin Mustafa Kemal’i neden sevdikleri konusunda birçok spekülasyon yapılmıştır. Ancak bu sevginin tarihsel kökeni pek incelenmediği için bu sorunun yanıtını özel araştırmada bulunanlar ve özellikle de Aleviler iyi bilir. Anadolu Alevilerinin rahatsızlıkları Osmanlı Devleti’nin kuruluş döneminde pek görülmez. Her ne kadar 15. Yüzyılın başlarında Fetret döneminde padişahların her şeye sahip
Günümüzde tarihçilerimizin ve din bilginlerimizin üzerinde önemle durmaları gereken bir soru vardır; Osmanlı devleti tebasının çoğunluğu Türk ve Hanefi mezhebinden olmasına rağmen, neden Osmanlılar kendileri gibi Türk kökenli olan ve Türkistan’daki soydaşlarının mensubu olduğu itikat mezhebi Maturidiliği arka plana iterek bir Arap yorumu olan Eş’ariliğe daha fazla önem vermişler ve