NEDEN ÖLDÜRÜLDÜLER? Cavit Orhan Tütengil; 7 Aralık 1979 tarihinde evinden üniversiteye giderken silahlı saldırıya uğradı ve öldürüldü. Temel ilgi alanı “Gelişme Sosyolojisi” idi. Tütengil’e göre; Türkiye, bir geçiş ülkesidir. Bu geçişte pusula ise Atatürk’ün düşünceleridir. Atatürk’ün gençlere öğütleri arasında yer alan “benim yapmak istediklerimi tamamlayınız” sözü onun için özel bir
KASABALAŞMA SÜRECİ Milas, günümüzdeki Mesudiye ilçesi civarıdır. Burası tarih boyunca bir yerleşke değil, coğrafi ad olarak kullanılmaktadır. Adını, M.Ö. Karadeniz kıyılarına koloniler kuran Miletoslulardan veya Antik bir Anadolu dili olan “Luwi” dilinden almış olmalıdır. Miletoslular, Karadeniz kıyılarına M.Ö. 7. yüzyılın ortalarından itibaren koloniler kurmaya başlamışlardır. Doğal limanlarda kurdukları kolonilerin dışında Orta
1868 yılında yapılan mülki düzenlemeler sonucunda Milas (Hamidiye-Mesudiye) ve İskefsir (Reşadiye) kazaları birleştirilerek Milas Kazası adı altında Karahisar-ı Şarki Livasına bağlanmıştır. Orası da Sivas Vilayetine bağlıdır. 1906 yılında Hamidiye ve İskefsir’in hem coğrafi genişliği hem de köylerinin kalabalık ve birbirinden çok uzak olması, yönetiminde güçlüklere sebep olmuş, bu nedenle iki
20. yüzyılın başlarında doğduğu şehir olan İstanbul’dan subay olarak başlayan mesleki yolculuğu, yurdun çeşitli yerlerinde görev yaptıktan sonra Mesudiye’ye yerleşme kararı ile noktalanan Halit Bengü ve onun oğlu Mehmet Cemil Bengü. Mesudiye siyasi tarihinin önemli figürleri arasındadırlar. Yabancı birisinin mesleği sırasında bir yöreyi benimseyip orayı yurt tutması ve kimliğini artık
Halil Rıfat Paşa ve Dereyolu “Gidemediğin yer senin değildir” Yukarıdaki söz, Sivas Valisi olarak tanıdığımız ve Ordu-Sivas yolunu açtığını bildiğimiz ünlü Osmanlı devlet adamlarından Halil Rıfat Paşa’ya ait. Halil Rıfat Paşa, Osmanlı bürokrasi kademesinin en altı olan tahrirat kaleminden, en üst makam olan Sadrazamlığa kadar yükselmiş önemli bir devlet
1861 yılında Mesudiye Sultantepe Mahallesi’nde doğmuştur. Mesudiye Eşrâfından Serdârzade Ahmet Efendi ile Emet (Ayşe) Hanımın oğludur. Mesudiye’de Rüştiye ve Medrese okumuştur. Arapça ve Farsça bilmektedir. Şarki Karahisar Adliyesinde Kâtip ve Başkâtip olarak çalışmış, Mahkeme Aza Mülazımlığı da yapmıştır. Sonra da Mesudiye Reji Memurluğuna getirilmiştir. Erzurum Kongresi Üyeliği, Liva Temsilciliği, Müdafaa-yı
Okuyan ve çevresiyle ilgilenen her Türk aydını başlıktaki ifadeyi duymuştur. Bizler, Osmanlı İmparatorluğunun varisi bir devletin fertleriyiz. Bir imparatorluğun çökmesi sonucu atalarımız onun küllerinden “Türkiye Cumhuriyeti Devleti”ni kurmuşlar. Kuşkusuz imparatorluğumuz çökerken birçok cephede askerlerimiz çarpışmış, bu cephelerde kan dökmüş, büyük bir çoğunluğu da şehit düşmüştür. Benim akranlarım, dönebilen askerlerimizin anılarını
Ülkemizde anılarını yazmak ve gelecek kuşaklara bırakmak gibi bir gelenek ne yazık ki çok seyrek görülmektedir. Kurtuluş Savaşı yıllarında Ordu ve yöresinde olup bitenlerle ilgili o yıllarda Ordu ve Ordu’ya bağlı kaza ve nahiyelerde görev yapmış Hüseyin Fevzi Güvemli’nin anılarını çok önemli buldum. O yılları yalın bir dille ve olduğu
Osmanlı döneminde gayrimüslim nüfus, yüzyıllar içinde değişik bölgelerde istihdam edilmişse de özellikle 14. ve 15. Yüzyıl kayıtlarına göre bunların Ordu yöresinde yoğun olarak yaşadıkları tek yer Mesudiye idi. Türkler Ordu bölgesini ele geçirdiklerinde bölgede yaşayan gayrimüslim nüfusun Karadeniz Bölgesi’nin doğusuna, Trabzon istikametine çekildiklerini anlıyoruz. Çünkü Osmanlı belgelerinde görülmektedir
Irk, Etnisite, Türklük ve Ulus Kavramlarına Bilimsel Yaklaşım Biyoloji bilimi, sınıflandırmaları yalnızca tür düzeyinde yapar. Çünkü sınıflandırmada gerçek olan tek kavram canlının türüdür bu sebeple de dikkate alınan tek şey o canlıyı diğer canlı türlerinden (hayvanlardan ve bitkilerden) ayıran özellikleridir. Bu nedenle alt tür kavramı, nesnel ölçütleri bulunmadığı için bilimsel
Ordu eşkıyaları konusunda yayınlanmış çok az eser vardır. Bazı Ordulu yazarlar tarafından birçok Ordulu eşkıyanın hayatlarını konu edinen makaleler yazılmıştır. Osmanlı Arşivleri Uzmanı Adnan Yıldız, Osmanlı Arşiv belgelerini de ekleyerek Ordulu eşkıya Soytaroğlu hakkında bir makale yazmıştır. Bu eşkıyaların içinde bulundukları sosyal ortam, onları suça iten nedenler, ülkenin yönetimi sırasında
Duygu, sevgi, hoşgörü ve gönül dünyası zengin olan Türk insanıyla bütünleşen âşıklık geleneği, Türklerin yaşadığı coğrafyalardan başka hiçbir ülkenin bahçesinde yeşermemiştir. Bu sadece Türk milletine özgü bir gelenektir. Beşikte annenin dudağında ninni, kadınların dilinde mani, elini kulağına koyduklarında türkü, kahramanlık duygularında koçaklama, yakınlarının ya da sevdiklerini ölümünde ağıt olarak gönüllerden
Osmanlı padişahları içinde Fatih Sultan Mehmet’in ayrı bir yeri vardır. O, hoşgörüsü ve farklı kültürlere karşı saygısıyla ünlenmiştir. Fatih Sultan Mehmet, devlet yönetiminde hiçbir grup ve kişiye ayrıcalık tanımamıştır. Ayrıca devlet idaresinde cemaat ve tarikatlara asla alan açmamış, yaşamı boyunca bu cemaat ve tarikatlara mesafeli davranmıştır. Fatih Sultan Mehmet dönemine
Osmanlı Devleti 1914 yılında 1. Dünya Savaşına girince seferberlik ilan edildi. Mesudiye- Zile köyünde 5 Ağustos 1914 günü “asker uğurlama” günüydü. O gün yayla yolları, köy yolları, köy içleri her yer insan doluydu. Kimi eşini, kimi yavuklusunu, kimi babasını, kimi de ağabeyini yolcu ediyordu bilinmeze. Köy çıkışındaki dövenlikte
İmparatorluk süreci yaşamış hemen bütün devletlerin parçalanmalarından sonra, kurulan yeni devlet sınırları içinde çok çeşitli etnik grupların kalması kaçınılmazdır. Bu durum İngiltere, Fransa, Rusya ve Çin gibi birçok ulus için de aynıdır. Nitekim bu ulusların günümüzde yaşadıkları topraklarında da nüfuslarının bir kısmı, farklı etnik yapıdaki yurttaşlarıdır. Ülkemizde de böyledir. Osmanlı
Efsaneler, toplumların nesilden nesile aktarılan önemli kültürel özelliklerinden biridir. Halkın geçmişte yaşadığı olayların zaman içinde değişime uğrayarak, fakat verdiği toplumsal mesajı da perçinleyerek anlatan ve aktaran bir tür masallaşmış öykülerdir. Efsaneler, olayın geçtiği yöredeki yerleşim birimlerinin ortak kültürüdür. Bu nedenle efsane derlemelerinde en az altı yerleşimde